گاهی...

گاهی حس میکنم که کاملا نامرئی ام !

هیچکس منو نمیبینه و هیچکس به حرفام توجهی نمیکنه!

حس میکنم برای همه ی آدم ها مثل یه خوابم. یه خوابی که اولاش شیرینه وسطاش بی مزه و

تهش تلخ...!‍

بعد از بیدار شدنشون هم شاید برای مدت کوتاهی ذهنشونو درگیر کنم اما 

بالاخره تو واقعیت گم میشم و کم کم از یاد میرم!

برای همین همیشه امیدوار بودم که خواب ها به واقعیت تبدیل بشن.

تا من هم برای مدتی حس کنم که وجود دارم و بین مردم زندگی میکنم

تافراموش نشم.تا بلکه شاید یک نفر من رو به خاطرش بسپاره...!

اما میدونم که اینجا آدم ها حتی واقعی تریناشون رو هم خیلی راحت فراموش میکنن

پس چرا باید کسی یه خواب و رویا رو تا همیشه به خاطر داشته باشه؟!