اول دبیرستان تمام شد.....

از آن چهار کلاسِ اول دبیرستان یک سری به مدرسه های دیگر رفتند

و ماندیم ما بیست و چند نفر ریاضی و تجربی!

درس خوان و شلوغ،

آبمان هم توی یک جوی نمیرفت.

کم کم رفیق شدیم، خاطراتی رقم خورد که تا زنده ایم فراموش نمیکنیم،

خلاصه به هر شکل تلخ و شیرینی بود دوم دبیرستان هم تمام شد

تجربی ها باید میرفتند به یک مدرسه دیگر و اما ماندیم ما چهارده نفرِ ریاضی.

چهارده نفر باهوش و استعداد نه صرفن برای درس،کاری نبود که انجام ندهیم!

به قدری هماهنگ بودیم که هیچ کس جلو دارمان نبودرفیق بودیم

با معلم ها و مدیر و ناظم هم رفیق بودیم

انقدر آن سال تحصیلی لذت بخش بود که اگر روزی در سن پنجاه سالگی بپرسند

فلانی میتوانی برگردی به یک روز از زندگی ات در گذشته

من میگویم سال سوم دبیرستان!

دیوانه وار خوش میگذشت و حالِ خوبی داشتیم از رفتن به مدرسه.

چهارده نفر بودیم یک دل، چهارده نفر واقعن هماهنگ.

قول میدهم یک روز کتاب خاطراتمان در آن روزها را بنویسم

و خواننده میان خنده اشک بریزد

مثل همین حالا که یکی از آن چهارده نفر در خدمت سربازی از دنیا رفت

و از ظهر وقتی به شوخی هایش فکر میکنم میان خنده گریه ام میگیرد.

به لطف دنیای شلوغ این روزها،آن چهارده نفر خیلی وقت است از هم بی خبرند.

دیگر هیچ چیز مثل سابق نمیشود مثل سابق دور هم جمع نمیشویم

اگر هم جمع شدیم میشود چهارده منهایِ یک.

اگر روزی عکس دست جمعی گرفتیم میشود

یک عکس چهار نفری بعلاوه یک قابِ عکس با روبان مشکی میانشان.

به آخر این نوشته که رسیدم یاد حرفی از همان رفیق سفر کرده افتادم که خیلی تکرار میکرد

"هر سی و نه روز حال رفیقت را بپرس که اگر مُرد به چهلمش برسی"

علی سلطانی 

پ.ن:شاید خیلی هاتون حتی این پستو نخونید. ولی نمیدونم چرا خیلی تاثیر گذاشت روم

همه ی ما همینجوریم.چه بخوایم چه نخوایم

حواسمون خیلی جمع این دوستیا باشه

میدونین که خیلی زود دیر میشه